'Oσο ισορροπημένη και αν είναι η ερωτική ζωή ενός ζευγαριού πάντα υπάρχει ένα "αγκάθι" στη σχέση τους. Η απορία του άνδρα αν η σύντροφός του προσποιείται ή πραγματικά βιώνει τον οργασμό κατά την ερωτική πράξη και ο προβληματισμός της γυναίκας σχετικά με το πως μπορεί να τον επιτύχει. 'Aλλωστε, το 43% των γυναικών αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή δεν έχουν βιώσει ποτέ οργασμό, ενώ οι περισσότερες έχουν τουλάχιστον μία φορά προσποιηθεί.

Το "αιώνιο" πρόβλημα

Ο γυναικείος οργασμός αποτέλεσε από την αρχαιότητα σημαντικό θέμα επιστημονικής αναζήτησης. Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στο ζήτημα, διατυπώνοντας την άποψη ότι το έμβρυο είναι αποτέλεσμα της ένωσης του σπέρματος της γυναίκας και του άνδρα, κάνοντας για πρώτη φορά λόγο για σεξουαλική ικανοποίηση της γυναίκας, αποτέλεσμα της οποίας είναι η παραγωγή σπέρματος.

Ο Αριστοτέλης αντέκρουσε την παραπάνω άποψη λέγοντας ότι στη διαδικασία της σύλληψης μοναδικό ρόλο παίζει το ανδρικό σπέρμα και δεν υφίσταται θέμα ικανοποίησης της γυναίκας.

Τον 2ο αιώνα ο Γαληνός, υιοθέτησε την άποψη του Ιπποκράτη, ωστόσο ο Μεσαιωνισμός την απέρριψε, προάγοντας την αποχή, την παρθενία και την απομόνωση των γυναικών, η σεξουαλικότητα των οποίων ταυτίστηκε με το Διάβολο.

Την περίοδο της Αναγέννησης το θέμα επανήλθε στο προσκήνιο. Μέχρι και τον 18ο αιώνα επικρατούσε η άποψη ότι ο γυναικείος οργασμός ήταν απαραίτητος για την κυοφορία, αν και η υπερβολική σεξουαλική δραστηριότητα των γυναικών δεν ήταν επιθυμητή.

Τον 19ο αιώνα, με τον πουριτανισμό στο απόγειο του, ανέκυψε το ζήτημα της αυθόρμητης ωορρηξίας, της ιδέας δηλαδή ότι η παραγωγή ωαρίων είναι μια διαδικασία που δεν ελέγχεται από τη γυναίκα. Αυτομάτως ο γυναικείος οργασμός "απαγορεύθηκε", ενώ ο άνδρας προσπαθούσε να μην αφυπνίζει τις σεξουαλικές επιθυμίες της συντρόφου του.

Μόνο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες ανέκτησαν το δικαίωμα στην απόλαυση της ερωτικής πράξης. Ωστόσο η πραγματική ψυχολογική απελευθέρωση ήρθε αργότερα με την δημιουργία του αντισυλληπτικού χαπιού και τη σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1970. Με τη αντισύλληψη και τη νομιμοποίηση της τεχνητής διακοπής της κύησης, οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να αυτοδιαχειρίζονται το σώμα τους, τις αισθήσεις τους και τα συναισθήματά τους.

Επιστημονική τεκμηρίωση

Ο οργασμός είναι μια συναισθηματική και σωματική εμπειρία που συμβαίνει στο τέλος ενός κύκλου ερωτικής απόκρισης.

Πριν τον οργασμό το σώμα της γυναίκας βρίσκεται σε εγρήγορση. Αυξάνονται η αρτηριακή πίεση, οι παλμοί της καρδιάς και ο ρυθμός της αναπνοής. Οι κόρες των οφθαλμών διαστέλλονται, το χρώμα των χειλιών βαθαίνει, οι θηλές ανορθώνονται, η κλειτορίδα υγραίνεται, σκληραίνει και διογκώνεται. Επίσης, παρατηρείται μια έξαψη σε όλο το σώμα και εφίδρωση σε όλη την επιφάνεια του. Τα εξωτερικά χείλη του αιδοίου, η κλειτορίδα, ο κόλπος και τα όργανα της κάτω πυέλου διογκώνονται περίπου κατά τον ίδιο τρόπο που επιτυγχάνεται η στύση του ανδρικού μορίου.

Ο οργασμός είναι η φάση, διάρκειας 10-30 δευτερολέπτων ή και περισσότερο, που όλη η ένταση απελευθερώνεται σε μια σειρά από ακούσιες και ευχάριστες μυϊκές συσπάσεις που βιώνει η γυναίκα κολπικά ή και στην μήτρα. Ακούσιες μυϊκές συσπάσεις και σπασμοί μπορούν να εκδηλωθούν και σε άλλα σημεία του σώματος, περιλαμβανομένων των ποδιών, του στομάχου και της πλάτης.

Οι κολπικοί αδένες ή αλλιώς σημείο-G (πήρε το όνομά του από το διάσημο Γερμανό Μαιευτήρα-Γυναικολόγο Ερνστ Γκράφενμπεργκ, ο οποίος πρώτος "ανακάλυψε" την συγκεκριμένη περιοχή, δηλαδή μια μικρή διόγκωση που εντοπίζεται στο πρόσθιο τοίχωμα του κόλπου δύο εκατοστά περίπου από την είσοδό του) απελευθερώνουν εκκρίσεις σε ρευστή μορφή, οι οποίες λιπαίνουν τον κόλπο. Μάλιστα η διαδικασία αυτή θεωρείται ανάλογη της ανδρικής εκσπερμάτωσης. Μόνο το 25% των γυναικών καταφέρνει να "εκσπερματώσει".

Τέλος ο οργασμός προκαλεί την παραγωγή ενδορφινών, μιας ομάδας ουσιών που παράγονται στον εγκέφαλο και έχουν την ιδιότητα να ανακουφίζουν από τον πόνο. 'Eχουν χημική δομή παρόμοια με αυτή της μορφίνης. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι οι ενδορφίνες μπορούν να παραχθούν και κατόπιν εντατικής σωματικής άσκησης, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να παραχθούν εξίσου κατά τη διαδικασία του γέλιου και του οργασμού.

Εκτός από την αναλγητική τους δράση, οι ενδορφίνες πιστεύεται ότι εμπλέκονται στην διαδικασία του ελέγχου του στρες, της μείωσης των συσπάσεων των εντερικών τοιχωμάτων και τον καθορισμό της διάθεσης. Επίσης ρυθμίζουν την απελευθέρωση διαφόρων ορμονών από την υπόφυση και ειδικά των αναπτυξιακών ορμονών και της γοναδοτροπίνης.

Ποια η διαφορά μεταξύ κλειτοριδικού και κολπικού οργασμού;

Συχνά απαντάται η άποψη ότι ο γυναικείος οργασμός διακρίνεται σε δύο μορφές, τον κλειτοριδικό και τον κολπικό, χωρίς ωστόσο να υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ τους. Η βασική διαφορά τους έγκειται στο σημείο που διεγείρεται ώστε να επιτευχθεί ο οργασμός και όχι στο σημείο όπου τον βιώνει η γυναίκα, όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει.

Η κλειτορίδα κατέχει κεντρικό ρόλο στο να αναδεικνύει τα συναισθήματα της σεξουαλικής έντασης. Κατά τη διάρκεια της ερωτικής διέγερσης διογκώνεται και αλλάζει θέση. Τα αιμοφόρα αγγεία της περιοχής της κατώτερης πυέλου επίσης διαστέλλονται, προκαλώντας ένα αίσθημα πληρότητας και αυξάνοντας την ευαισθησία στα εξωτερικά ερεθίσματα. Τα μικρά χείλη του αιδοίου επίσης διογκώνονται και αλλάζουν σχήμα. Ο κόλπος "φουσκώνει" με φορά προς τα πάνω και η μήτρα αλλάζει θέση εντός της πυέλου.

Σε μερικές γυναίκες, η είσοδος του κόλπου και ο αυχένας είναι επίσης σημεία υπερευαίσθητα ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό από την κλειτορίδα. 'Oταν λοιπόν διεγείρονται κατά τη διάρκεια της κολπικής διείσδυσης, προκαλούν έντονο οργασμό. Αυτό χαρακτηρίζεται ως κολπικός οργασμός διότι δεν προηγείται κλειτοριδική διέγερση.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε χαρακτηρίσει ως "ώριμο" τον κολπικό οργασμό θέτοντας στο επίκεντρο της ερωτικής πράξης το ανδρικό μόριο, ενώ είχε χαρακτηρίσει τις γυναίκες που βίωναν κλειτοριδικό οργασμό ως "ανώριμες" καθώς αναζητούσαν μόνο την σεξουαλική διέγερση και όχι την ολοκλήρωση της ερωτικής πράξης.

Η άποψη του Φρόιντ έδωσε το έναυσμα στον Δρ 'Aλφρεντ Τσάρλς Κίνσλεϊ να ερευνήσει το ζήτημα. Μετά από επεξεργασία των απαντήσεων που έδωσαν 2.700 γυναίκες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία αυτών βίωναν τον οργασμό κατόπιν διέγερσης της κλειτορίδας χωρίς τίποτα να υποδεικνύει ότι ήταν λιγότερο ώριμες από τις γυναίκες που βίωναν κολπικό οργασμό.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 οι σεξολόγοι Μάστερς και Τζόνσον διατύπωσαν την άποψη ότι τελικά υπάρχει μόνο μια μορφή οργασμού η οποία για επιτευχθεί πρέπει η γυναίκα να διεγερθεί σε όλη την περιοχή που καταλαμβάνει η κλειτορίδα μέχρι και τους κολπικούς μύες.

Σήμερα, το ζήτημα αυτό φαίνεται να μην απασχολεί πια τόσο πολύ τις γυναίκες, διότι έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ερωτογενείς ζώνες υπάρχουν σε διάφορα σημεία του ανθρώπινου σώματος, οι οποίες όταν διεγερθούν μπορούν να προκαλέσουν οργασμό. Μάλιστα έχουν αναφερθεί περιπτώσεις γυναικών που βιώνουν πρωκτικό οργασμό.

Ανασταλτικοί παράγοντες

Η αποτυχία μεγάλου αριθμού γυναικών να βιώσουν τον οργασμό κατά την ερωτική πράξη αποτελεί μείζον πρόβλημα, που διαταράσσει την ισορροπία του ζευγαριού και δημιουργεί συναισθήματα κατωτερότητας και στους δυο συντρόφους.

'Oταν η ειλικρίνεια και η διάθεση για συζήτηση στη σχέση απουσιάζουν, τότε συνήθως επέρχεται ο χωρισμός. Βέβαια και σε περιπτώσεις που οι σύντροφοι είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και μιλήσουν για το θέμα, δεν λαμβάνουν υπόψη τους ορισμένους ανασταλτικούς παράγοντες, όπως:

· η χρήση αντικαταθλιπτικών, ηρεμιστικών, υπνωτικών και αντιυπερτασικών χαπιών από τη γυναίκα

· η παρουσία έρπητα στα γεννητικά όργανα, τα χλαμύδια και άλλες λοιμώξεις που κάνουν την ερωτική επαφή επώδυνη. Επίσης αναστέλλουν τη διέγερση της κλειτορίδας και του κόλπου τα σπερματοκτόνα αλλά και τα κολπικά αρωματικά σπρέι

· η χαλάρωση του κόλπου που μπορεί να οφείλεται σε επαναλαμβανόμενους τοκετούς και γενικά χειρουργικές επεμβάσεις στις ευρύτερη περιοχή των γεννητικών οργάνων.

Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που οι παραπάνω παράγοντες απουσιάζουν και το πρόβλημα παραμένει. Τότε το ζευγάρι θα πρέπει να προχωρήσει λίγο πιο πέρα και να λάβει υπόψη του ότι:

· οι έντονες διαμάχες που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα τόσο στον άνδρα όσο και στη γυναίκα και επιλύονται επιφανειακά μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα σεξουαλικής δυσλειτουργίας

· το αίσθημα της ενοχής είναι σαφώς ανασταλτικός παράγοντας για την γυναίκα

· το στρες που πηγάζει από επαγγελματικές υποχρεώσεις, τις συνθήκες διαβίωσης, τα ψυχοσωματικά προβλήματα επιτείνει τη δυσκολία της συντρόφου να βιώσει τον οργασμό όσο κι αν το επιθυμεί

· η ρουτίνα της καθημερινότητας

· η μη επαρκής σεξουαλική διέγερση οφειλόμενη κυρίως σε απουσία προκαταρκτικών και διέγερσης της κλειτορίδας.

Οι ρόλοι των συντρόφων

Στην ερωτική πράξη η ισότιμη και αβίαστη συμβολή τόσο του άνδρα όσο και της γυναίκας είναι επιβεβλημένη. Ωστόσο θα πρέπει και οι δυο να γνωρίζουν εκ των προτέρων ορισμένα βασικά πράγματα για τη συμβολή τους στην επίτευξη του γυναικείου οργασμού.

Το βασικότερο σημείο είναι και οι δυο να καταλάβουν ότι ο άνδρας δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για τον γυναικείο οργασμό. Η γυναίκα είναι εκείνη που πρέπει να απελευθερώσει τον εαυτό της και τα συναισθήματά της για να επιτύχει το επιθυμητό.

'Oσο καλός εραστής και να είναι κάποιος, αν η γυναίκα δεν μπορέσει να αφεθεί ελεύθερη και να απολαύσει τη στιγμή της ερωτικής πράξης δεν θα καταφέρει να βιώσει τον οργασμό. Αυτή η διαπίστωση είναι από μόνη της ικανή να βοηθήσει τις γυναίκες να επιτύχουν τον οργασμό, απαλλάσσοντας τον άνδρα από το βάρος της ευθύνης.

Φυσικά δεν θα πρέπει ο άνδρας να οδηγηθεί στο πρόχειρο συμπέρασμα ότι περιέρχεται σε αχρηστία διότι μπορεί με τον δικό του τρόπο να συμβάλλει στη σεξουαλική κορύφωση της συντρόφου του.

Τα προκαταρκτικά: συχνό πρόβλημα των γυναικών είναι η απουσία των προκαταρκτικών από την ερωτική συνεύρεση, ιδιαίτερα όταν η σχέση είναι μακροχρόνια. Κάθε άνδρας που επιδιώκει τη σεξουαλική ικανοποίηση του εαυτού του και της συντρόφου του θα πρέπει να θεωρεί τα προκαταρτικά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ερωτικής πράξης. 'Aλλωστε είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι μια γυναίκα μπορεί να επιτύχει τον οργασμό σε μερικά μόνο λεπτά αρκεί να έχει διεγερθεί στα κατάλληλα σημεία.

Η προσέγγιση: η δημιουργία ρομαντικής ατμόσφαιρας και ηρεμίας στο χώρο παίζει καθοριστικό ρόλο για να χαλαρώσει η γυναίκα και να αισθανθεί άνετα. Ακόμα και μέσα στο γάμο επιβάλλεται ο ρομαντισμός και η τρυφερότητα προκειμένου να αφυπνιστεί ερωτικά η σύντροφος και να μπορέσει να ακολουθήσει με τον ίδιο ρυθμό το ερωτικό παιχνίδι. Η βιαστική προσέγγιση ή η χρήση βίας δεν βοηθά καθόλου, αντιθέτως υψώνει ένα τείχος ανάμεσα στο ζευγάρι, οδηγώντας τη γυναίκα σε ψυχολογική απομόνωση.

Η υγιής ερωτική σχέση ενός ζευγαριού εξαρτάται και από τους δύο, γι' αυτό και η γυναίκα θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να βοηθήσει πρώτα τον εαυτό της και μετά τον σύντροφός της.

'Eλλειψη συγκέντρωσης: όσο τρυφερός κι αν είναι ο άνδρας, αν η γυναίκα δεν είναι απόλυτα συγκεντρωμένη στο ερωτικό παιχνίδι, δεν θα καταφέρει να βιώσει τον οργασμό. Σκέψεις που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα ή με το χρόνο διάρκειας της ερωτικής πράξης και το άγχος του οργασμού σίγουρα απομακρύνουν από το στόχο.

Ηθικές αναστολές: δεν είναι λίγες οι γυναίκες που εξακολουθούν να έχουν αναστολές και ενοχές γύρω από τη σεξουαλικότητα τους. Το αίσθημα της ενοχής και της ανηθικότητας αποτελεί φραγμό για την σεξουαλική ολοκλήρωση. Σήμερα οι γυναίκες έχουν κερδίσει το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον εαυτό τους και πολύ περισσότερο για το σώμα τους. Δεν υπάρχει τίποτα ανήθικο στο ερωτικό παιχνίδι.

<BΑΥΤΟΕΚΤΊΜΗΣΗ:< b>η αποδοχή της εικόνας του σώματός μας και γενικότερα του εαυτού μας αποτελεί μια σημαντική παράμετρο για την ισορροπημένη ανάπτυξη ανδρών και γυναικών. Ωστόσο για τη γυναίκα είναι σημαντικό να αποδεχθεί την εικόνα της για να απαλλαγεί από το άγχος που τις δημιουργούν ορισμένες σωματικές ατέλειες.